غزل معاصر/غزلسرایان معاصر

رفیق راه دل سر به راه خود کردیم...

ز عجز تکیه به دیوار آه خود کردیم

شکسته حالی خود را پناه خود کردیم

به روی هر چه گشودیم چشم ،غیراز دوست

به جان او که ستم بر نگاه خود کردیم

ز نور عاریت ماه چشم پوشیدیم

نگاهبانی شام سیاه خود کردیم

ز دوستان موافق سفر شود کوتاه

رفیق راه دل سر به راه خود کردیم

دوباره بر سر پیمان شدیم ای ساقی!

تو را به توبه شکستن گواه خود کردیم

اگر به خاک فشاندیم خون مینا را

دو چشم مست تو را عذرخواه خود کردیم

ز صبح پرده در افتاد بخیه بر رخ کار

نهان به پرده ی شب گر گناه خود کردیم

ز کار عشق مکش دست و پند گیر از ما

که عمر در سر این اشتباه خود کردیم

محمد قهرمان

پای غریبی داده ام هر آشنایم را...

با رفتن خود سُست کردی دست و پایم را

این دستمزدم بود؟...کم دادی بهایم را

من بی تو از دریا چگونه رد شوم بانو

من با چه رو دریا بیندازم عصایم را

آنقدر با مویت تیمم کرده ام دیگر

از یاد بردم دین که نه حتی خدایم را

با آشنایانم غریبم با غریبان دوست

پای غریبی داده ام هر آشنایم را

زیبایی تو باعث خود باوری می شد

بعد از تو پنهان کرده ام آیینه هایم را

غزل با ماست....

چه  حالی می کند درویش چشمان سحر خیزت

تو  مولانای ما خواهی شد و ما شمس تبریزت

چه منعی دارد این افسانه در بازار دلجویان

چه  افسوسی برانگیزد لبان مست پرهیزت

چه دف هایی که می آشوبی از تکرار دستانت

چه ساغر ها که سرشارند از گلبانگ لبریزت

غزل با ماست، با آیات منثور خراسانی

فدای سوره های نثر ما شطح غزل خیزت

اگر  نیلوفری از نغمه های بی لبت می رُست

چه ها می شد! چه ها؟ وقف  کرامات دل انگیزت....

محمد رمضانی فرخانی